Pamundësia për të lindur një fëmijë i drejtoi Selvinë dhe Ziniun, drejt jetimores së Vlorës. Atje, u takuan me shumë fëmijë, por të gjithë të rritur, teksa kërkonin një që të mund ta rrisnin vetë.
Advertisements
Për t’iu plotësuar kërkesën, drejtoresha e institucionit nisi t’i drejtonte në dhomat e tij në kërkim të një djali apo një vajze. Selvia e kujton fare mirë momentin kur u njohën me një foshnje 7-muajshe, në rubrikën “Ka një mesazh për ty”.
Selvi: Na futi në një dhomë, ky djali që morëm ne e quanin Sokol, Berat domethënë që ishte djali. Ishte në një krevat të vetmuar, se kishin dalë, kishte edhe krevatë të tjerë, por si duket kishin dalë jashtë fëmijët e tjerë. Ky ishte shtrirë, djali…dhe nuk lëvizte as duar, as këmbë dhe kokën, ishte shtrirë kështu dhe kur vajtëm ne te krevati, e çoi kokën kështu, na shikoi dhe qeshi.
Advertisements
Ardit Gjebrea: Sa i vogël ishte?
Selvi: Ai, në bazë të që e morëm ne, ishte 7-muajsh, por në fakt ishte tamam si 40-ditësh, kaq fëmijë, as 2 kile jo. I thashë çoje nga krevati, edhe sikur mos të rrojë, unë do përpiqem me gjithë shpirt, me gjithë mundin tim, ishalla e sjell në jetë se i numëroheshin damarët e kokës, të krahëve, të trupit se edhe kokën e mbante kështu, nuk e ngrinte dot, s’kishte mundësi, ishte borë i bardhë në fytyrë. I thashë ky do të jetë fëmija jonë, apo jo, i thashë bashkëshortit. “Po” tha. Ky e merr i pari në krahë, atij sikur i dha Zoti fuqi a nuk e di, që i hapi krahët dhe i çoi mbi supet e bashkëshortit, pastaj e mora unë në krahë. Ma mori djalin ajo atje, e lidhi djalin, më dha çarçafë në atë kopanecin e bukur që kisha përgatitur unë, kot e bëra.